Θα υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη μόνο αν υπάρξει έμφυλη ισότητα-Άρθρο της Δημάρχου, κας Μαρίας Ανδρούτσου στην ιστοσελίδα "Το Ποντίκι"
Αυτές τις μέρες επανήλθε στη δημοσιότητα η υπόθεση της γυναικτονίας της Ελένης Τοπαλούδη μέσα από την εκδίκαση ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών των εφέσεων που άσκησαν οι δύο ισοβίτες δολοφόνοι.
Μιας υπόθεσης που μας συγκλόνισε όλες και όλους, η φριχτή γυναικοκτονία ενός νέου κοριτσιού, που αν και δεν ήταν η πρώτη (ούτε η τελευταία δυστυχώς έως σήμερα) ήρθε με τον πιο μακάβριο τρόπο να ανοίξει στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία τη συζήτηση του διαχρονικού φαινομένου της έμφυλης βίας ως την πιο ακραία έκφραση της ανισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Η βία βάσει φύλου είναι παγκόσμιο φαινόμενο με τη βία που στρέφεται ενάντια σε γυναίκες και κορίτσια να είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη. Ενώ έχει σοβαρότατες επιπτώσεις σε ατομικό επίπεδο (για επιζώσες, δράστες και άλλα άτομα που επηρεάζονται από τη βία), οι συνέπειες εντός της κοινότητας και της ευρύτερης κοινωνίας είναι επίσης τεράστιες.
Η πανδημία και τα διαδοχικά lockdown έφεραν στο προσκήνιο της επικαιρότητας και της ζωής μας θλιβερά περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, που βάσει όλων των τελευταίων σχετικών ερευνών δείχνουν πως αυξήθηκαν δραματικά. Μαζί με τα στοιχεία της πανδημίας ως κάτι καινούργιο, που εισέβαλε από τις οθόνες της τηλεόρασης στην καθημερινότητά μας, προστέθηκε με εμφατικό τρόπο και η ενδοοικογενειακή βία λαμβάνοντας τόση δημοσιότητα, που στάθηκε ικανή να μετατοπίσει το δημόσιο διάλογο προς τα ζητήματα των έμφυλων ανισοτήτων ως απόρροια της βαθιά πατριαρχικής ελληνικής κοινωνίας.
Σήμερα, με ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας κινητοποιήθηκε, μίλησε για τους παράπλευρους κινδύνους που εγκυμονούσε ο εγκλεισμός και ανέδειξε τα φαινόμενα της βίας κατά γυναικών και κοριτσιών ως αυτό που πραγματικά είναι: η απόρροια των βαθιά ριζωμένων στερεοτύπων, κοινωνικών αντιλήψεων και στάσεων που θέλουν γυναίκες, κορίτσια και άλλες θηλυκότητες να είναι σε υποδεέστερη θέση, με τις σχέσεις κυριαρχίας των ανδρών να επικρατούν στην οικογενειακή, τη διαπροσωπική, την επαγγελματική και δημόσια σφαίρα.
Ταυτόχρονα, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη θαρραλέα αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου για τη δική της κακοποίηση. Και πραγματικά συμφωνώ με αυτό που άλλες φεμινίστριες έχουν εντοπίσει: πως η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε τη δύναμη να μιλήσει μέσα σε αυτή τη χρονική στιγμή που τα ζητήματα της έμφυλης βίας και των ανισοτήτων «χώρεσαν» στην ελληνική κοινωνία και το δημόσιο διάλογο. Ακολούθως λοιπόν, κι άλλες γυναίκες, κορίτσια και θηλυκότητες με τη σειρά τους σήμερα καταφέρνουν να μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες κακοποίησης, αφενός γιατί νιώθουν τους ασφαλείς χώρους που άρχισαν να δημιουργούνται, και αφετέρου γιατί το κύμα αλληλεγγύης του φεμινιστικού (και όχι μόνο) κινήματος αγκαλιάζει σε ένα βαθμό το τραύμα τους και καθησυχάζει την αγωνία τους, με τον πιο απλό αλλά ουσιαστικό τρόπο, με το πιο δυνατό σύνθημα των τελευταίων ετών: «Εγώ αδελφή μου σε πιστεύω».
Δείτε περισσότερα εδώ: