Κώστας Τζιβελέκας:Ο μπασκετάνθρωπος των νοτίων προαστίων σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο gazzetta
«Ετοιμαζόμουν να υπογράψω τον Τάρπλεϊ, όταν έπεσα σε... στρώμα από κουτάκια μπύρας!»
Η ζωή του μοιάζει με παραμύθι. Από τα γαλακτοπωλεία του κέντρου της Αθήνας στα οποία εργαζόταν ως μαθητής Λυκείου για το καλοκαιρινό χαρτζιλίκι, στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού μπάσκετ ως ιδιοκτήτης μίας από τις πιο ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενης επιχείρησης στον τομέα της ζαχαροπλαστικής.
Υπάρχει άραγε μπασκετάνθρωπος που να μην έχει γευτεί με την σέσουλα τα εκλεράκια, τα σου και τα ταρτάκια του ομώνυμου ζαχαροπλαστείου;
Από χορηγός στην συνοικιακή ομάδα της Δάφνης, πρόεδρος και ιδιοκτήτης της «κιτρινόμαυρης» ΚΑΕ αλλά και συνδαιτυμόνας με μερικούς από τους κολοσσούς Έλληνες επιχειρηματίες στο ΔΣ του ΕΣΑΚΕ, έως και για 24 ώρες συνέταιρος με τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Από την εκτόξευση της δουλειάς και τις υπερβολικές (από αφέλεια αλλά και από άγνοια του χώρου) σπατάλες στην δεκαετία του '90 και στην πρώτη του 21ου αιώνα, έως την ισόβια κάθειρξη και την παραμονή στην φυλακή για περίπου ενάμιση χρόνο, για οφειλές εταιρειών (που εμφανίζονταν ως δικές του) στο Δημόσιο.
Από το 1985 μέχρι και σήμερα, σε όλη αυτή την σχεδόν 35χρονη διαδρομή, ο κοινός παρονομαστής είναι η ανιδιοτελής αγάπη του για την ομάδα μπάσκετ της Δάφνης, την οποία χαρακτηρίζει ως «κόρη του» και «τρίτο του παιδί». Αλλά και ο αγνός και δοτικός του χαρακτήρας, που τον έκανε αγαπητό σε όλους όσοι τον γνώριζαν.
Κύριες και κύριοι, φίλες και φίλοι, ο Κώστας Τζιβελέκας σε μία σπάνια, ανατρεπτική και αποκαλυπτική εξομολόγηση γύρω από όλα όσα έζησε και συνεχίζει να ζει στο ελληνικό μπάσκετ. Μία συνέντευξη στην οποία δεν άφησε τίποτε αναπάντητο και μία συζήτηση, που αν δημοσιευόταν αυτούσια, θα πυροδοτούσε βόμβα μεγατόνων!
Το ασύλληπτο χρέος του Ερασιτέχνη που επωμίστηκε. Τα λάθη που έκανε και οι «μπανανόφλουδες» που πάτησε. Το ανέκδοτο περιστατικό με τον Ρόϊ Τάρπλεϊ, που τον γλίτωσε από ένα συμβόλαιο. Τα «παπατζιλίκια» του Βλάντο Τζούροβιτς, η συνεργασία με τον Θοδωρή Παπαλουκά, και η «ωραία τρέλα» του Γιάννη Γκαγκαλούδη.
Το "deal" με τον Σωκράτη Κόκκαλη, το τηλεφώνημα-σοκ του Μάκη Ψωμιάδη για την υπόθεση της συγχώνευσης της Καβάλας με το Πανόραμα, ο θρυλικός "Γάιδαρος", η ατάκα που του έλεγε συχνά-πυκνά ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, η δικαστική περιπέτεια, η ισόβια κάθειρξη και το διάστημα στην φυλακή.
Όλα αυτά και άλλα πολλά στις 4708 λέξεις που ακολουθούν... Μία ζωή ολόκληρη με την υπογραφή του brand name "Δάφνη"....
Η εποχή της χορηγίας και το μισό δις δραχμές με το "καλησπέρα" στην προεδρία
Να ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή. Πως άρχισε η σχέση σου με την Δάφνη;
«Ήταν στις αρχές προς τα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν πρωτοήρθα στην Δάφνη και ξεκίνησα την επιχειρηματική μου δραστηριότητα σε ηλικία 18 ετών. Μέσα από σκληρή προσπάθεια και σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, καταφέραμε να ανεβάσουμε πολύ ψηλά το επίπεδο των πωλήσεων. Τότε με προσέγγισαν οι παράγοντες του συλλόγου να τους βοηθήσω αρχικά μέσω χορηγίας. Πολύ γρήγορα και λόγω του ανταποδοτικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης παροχής αλλά και επειδή είμαι πολύ δοτικός σαν άνθρωπος, άρχισα να παίρνω πολύ ζεστά αυτή την συνεργασία, μέχρι που μου έγινε η πρόταση να αναλάβω την διοίκηση της ομάδας.»
Με το γλυκό ασχολιόσουν από παιδάκι;
«Από μικρός δούλευα τα καλοκαίρια στα ζαχαροπλαστεία για χαρτζιλίκι, κι επειδή ο πατέρας μου που είχε μία μικρή οικογενειακή επιχείρηση με γαλακτοκομικά προϊόντα, έβλεπε ότι πιάνουν τα χέρια μου με τα γλυκά, πήραμε την απόφαση και ανοίξαμε ένα μικρό γαλακτοπωλείο. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να γίνουμε επιχειρηματίες. Πάνω σε αυτό που γνωρίζαμε οικογενειακά. Η δουλειά πήγε από την αρχή πάρα πολύ καλά, εγώ - λόγω χαρακτήρα - ήμουν αγαπητός στην τοπική κοινωνία και ανταπέδιδα σε πολλούς τομείς την επιτυχία της επιχείρησης, οπότε κάπως έτσι άρχισε και η ενασχόλησή μου με τα κοινά της Δάφνης.»
Τότε η ομάδα μπάσκετ ήταν μεταξύ Α2 και Α1 Κατηγορίας, σωστά;
«Μπράβο! Ήταν η πενταετία 1985-90, που αρχικά ήμουν χορηγός. Με τα χρόνια μπήκα στο διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΚ, όπως λεγόταν τότε η ΚΑΕ και μετά από σχεδόν μία δεκαετία, τη σεζόν 1995-96, ανέλαβα την προεδρία της ομάδας, διαδεχόμενος τον Επισκοπόπουλο. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σχετικά με το μέγεθος της άθλιας κατάστασης στην οποία βρισκόταν τότε ο σύλλογος. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι επωμίστηκα ένα τεράστιο χρέος προς το Δημόσιο, της τάξεως των 500 εκατομμυρίων δραχμών τότε, το οποίο βάραινε την προηγούμενη διοίκηση.»
Μιλάμε για μισό δις δραχμές, το οποίο πλήρωσες από την τσέπη σου για χρέη που δημιούργησαν άλλοι;
«Ακριβώς! Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει να αναφέρω ότι πριν αναλάβω όλες αυτές τις υποχρεώσεις με την αποπληρωμή του χρέους και την διοικητική καθοδήγηση της ομάδας, είχα λάβει υποσχέσεις από την τότε δημοτική αρχή, ότι θα σταθεί αρωγός στο πλευρό μου όσον αφορά τουλάχιστον στο χρέος. Και ηθικά αλλά και οικονομικά. Και αυτές μου έδωσαν την απαραίτητη ώθηση για να ασχοληθώ. Κάτι που, βέβαια, δεν έγινε ποτέ!»
Και πως σήκωσες όλο αυτό το βάρος;
«Από την στιγμή που είχα μπει μπροστά για την ομάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω. Έκανα κι εγώ λάθη, μη νομίζεις! Θέλεις το νεαρό της ηλικίας, θέλεις ο περήφανος χαρακτήρας μου, το πήρα προσωπικά και άρχισα να μπαίνω σε ρυθμίσεις και να πηγαίνω σε επιτροπές για την μείωση των οφειλών. Αλλά ήταν ένα μεγάλο αγκάθι, που το κουβαλούσα από την πρώτη μέρα μαζί μου.»
Παράλληλα, υπήρχε και η οικονομική στήριξη του αγωνιστικού σχεδιασμού, που είχε υψηλές απαιτήσεις σε εποχές που το ελληνικό πρωτάθλημα ζούσε πιένες...
«Αυτό που το πας; Ανεβήκαμε στην Α1 Κατηγορία με τον Νίκο Τσοσκούνογλου, γίναμε ΚΑΕ και οι υποχρεώσεις εκτοξεύτηκαν. Σκέψου ότι τότε είχα ήδη συμπληρώσει περίπου μία δεκαετία στα διοικητικά της ομάδας και ήμουν μόλις 28 ετών! Η αλήθεια είναι ότι δεν το γνώριζα το αντικείμενο, έκανα λάθη κι έφαγα αρκετές φορές τα μούτρα μου, αλλά η αγάπη μου και το πάθος μου για την Δάφνη, ήταν τα στοιχεία εκείνα που μου έδιναν την δύναμη να συνεχίζω.»
Ο Τάρπλεϊ, ο Τζούροβιτς και οι άλλοι
Διαβάστε ολη την υπόλοιπη συνέντευξη εδώ: